Хуб, дар принсипи тааҷҷубовар нест, ки чашмони ин хонум ҳангоми дидани хурӯс, ки танҳо дар чашмонаш меафтад, равшан мешавад, ӯ албатта дикро мемакид, хуб аст ва худи ҷинс аз афташ дар аввал осон набуд. Ман намефаҳмам, ки чӣ тавр вай онро даровард, зеро он хеле калон аст, вай равшан аст, ки духтарро аз чунин дикҳо сӯхтааст, барои ҳамин вайро ба ин гуна зеҷиҳои калон ҷалб мекунад, вайро воқеан хуб мезад.
Духтар тасмим гирифт, ки бозии покерро бо бозиҳои ҷинсӣ идома диҳад. Вай моҳирона минетча дод, сӯрохиҳои таҳиякардаашро дар зери чоҳҳои шавҳараш ва дӯсташ гузошт, дар ҳоле ки ҳардуи онҳо ӯро аз боло ва поён грилл карданд.