Зан танҳо оташ аст, танҳо бовар карда наметавонист, ки вай танҳо пас аз минат як мардро аз дасти ӯ берун кард! Ман фикр мекунам, ки ӯ ҳоло бештар арақ мекунад, то хаёлоти ӯро бештар қонеъ созад! Чунин бонуи табъу бозичаро ба ҳаяҷон андохта, ӯро қонеъ нагардонад? Вай ҳеҷ гоҳ намегузорад, ки ин рӯй диҳад!
Он чизе, ки дар муқоиса бо духтарони ҷавон хуб аст, шаклҳо ва эҳсосот, инчунин, ва бағоҷи таҷриба барои рафтан бо он мебошанд. Ин зан дорои синаҳои калон ва хоҳиш ва ҳаваси азим аст.