Хуб, дар принсипи тааҷҷубовар нест, ки чашмони ин хонум ҳангоми дидани хурӯс, ки танҳо дар чашмонаш меафтад, равшан мешавад, ӯ албатта дикро мемакид, хуб аст ва худи ҷинс аз афташ дар аввал осон набуд. Ман намефаҳмам, ки чӣ тавр вай онро даровард, зеро он хеле калон аст, вай равшан аст, ки духтарро аз чунин дикҳо сӯхтааст, барои ҳамин вайро ба ин гуна зеҷиҳои калон ҷалб мекунад, вайро воқеан хуб мезад.
Асаби бародару хохар дар пеши модари худашон чунин корхо мекунанд! Мошини бародар, гапи нозанин, бад нест, малламуй худро нигоҳ дошта наметавонад ва бе сухан нолиш мекунад. Агар модарам аз ошхона намебаромад, ҳатман мерехтанд!