Ин аст он чизе ки алоқаи ҷинсӣ дар хона барои ҳамсароне, ки ба наздикӣ якҷоя шуда буданд, монанд аст. Ҳанӯз ҷолиб ва дилгиркунанда нест, чунон ки мегӯянд, хонавода то ҳол дар ҷинс тамғаи худро нагузоштааст! Ва баъд бачаҳо, зиндагии ҳаррӯза, раванди кору пулёбӣ оғоз мешавад... Ва ин гуна алоқаи ҷинсии ченак ва бесаросема дар рӯзҳои истироҳат, ки ором хобида, ба ҳеҷ куҷо шитоб накунед, ба таъхир меафтад! Ва ин айб аст, хуб мебуд, ки онро ҳар рӯз дошта бошанд.
Ин хонум албатта пир ва фарбеҳ аст, синаҳояш низ овезон аст. Аммо бо ин ҳама, ман мехостам бо ӯ вақт гузаронам, вай то ҳол хеле ҷолиб буд. Шахсан, ман ба синаи вай намеравам. Ин хеле зеботар аст, ки ба вай дар даҳони каме дар охири ва кончаҳои дар ҳамон. Ин махсусан хуб аст, вақте ки зан пас аз ҷам кардани шумо чанд дақиқаи дигар шуморо бо лабҳои худ кор мекунад. Лаззат танҳо чашмони шуморо берун мекунад!
Ман фикр мекунам, ки вай дар чеҳрааш зебост.)